Boży Rzemieślnik – Edward Iwo Zieliński OFMConv (1939-2010)

Prof. Edward Iwo Zieliński OFMConv
Prof. Edward Iwo Zieliński OFMConv

Boży Rzemieślnik – Edward Iwo Zieliński OFMConv (1939-2010)

Agnieszka Kijewska

 

Pochwaleni niech będą ornamentatorzy

ozdabiacze i sztukatorzy

twórcy aniołków fruwających

 

i ci także którzy robią wstążki

a na wstążkach napisy krzepiące

(pod wstążkami wiatr od wyschłych rzek)

 

a także skrzypkowie i fleciści

którzy dbają aby ton był czysty

oni strzegą arii Bacha na strunie G

Zbigniew Herbert, Ornamentatorzy, z tomu Hermes, pies i gwiazda

 

Myśląc o osobach, które odeszły, często do­świadczamy uczucia żalu, że nie zdążyliśmy czegoś im powiedzieć albo opowiedzieć, wy­razić swoich odczuć albo wątpliwości. Nie wiem, jakie wiersze czytywał o. Edward Iwo Zieliński, zapewne łatwiej mogłabym wymienić malarzy, któ­rymi się zachwycał, niemniej jego postać nieodmiennie kojarzy mi się z poezją Zbigniewa Herberta. Niektóre z jego wierszy, tak jak ten, którego fragment zacytowałam, jakby opisywały postać o. Zielińskiego.

W mieszkaniu, które zajmował o. Zieliński, gościa witał drewniany anioł, niegdyś zapomniany na strychu jakiejś starej plebanii, a teraz wydobyty i przywrócony do życia przez Gospodarza, który oddał mu utracone skrzydło. Ocalił też przed zagładą gotycką figurę św. Wawrzyńca i barokową rzeźbę św. Józefa. Kopia Madonny El Greca, Rafaelowskiej Stanzy ze Szkołą Ateńską, wykonane przez Ojca Profesora portrety mistrzów i kolegów – Stefana Swieżawskiego, Mariana Kurdziałka, Mieczysława A. Krąpca, Jana Czerkawskiego

– to jakby kwintesencja jego postawy życiowej. Był on bowiem twórcą pokornym, który kopiował, portretował, tłumaczył to, co napisali inni, sobie przypisując rolę jedynie „ornamentatora” – rzemieślnika. Jednakże to właśnie w mistrzostwie tego rzemiosła, w genialnej wierności szczegółu, słowa, myśli, leży prawdziwa wielkość dokonań o. Zielińskiego. Tu ma także źródło jego krytycyzm i niezwykła zdolność rzetelnej, drobiazgowej analizy. Nie dziwi zatem, że jako historyk filozofii zajął się myślą tego, którego nazywano „Dok­torem Subtelnym” i który ze względu na meandry swojej filozofii był „mistrzem trudnej syntezy”, a mianowicie Jana Dunsa Szkota.

Edward Zieliński przyszedł na świat 6 września 1939 r. w Kamionce koło Gniezna, do którego cała rodzina przeniosła się po zakończeniu wojny. W Gnieźnie uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do gimnazjum ogólnokształcącego. W 1955 r. wstąpił do zakonu Braci Mniejszych Konwen­tualnych i odbył nowicjat w Niepokalanowie, zakończony złożeniem pierwszej profesji zakonnej w 1956 r. To wówczas przybrał imię zakonne Iwo. Po zakoń­czeniu nowicjatu przyszedł czas na uzupełnienie edukacji i br. Edward Iwo Zieliński uczęszczał do szkoły średniej w Jaśle i Niepokalanowie, a w Gro­dzisku Mazowieckim zdał eksternistyczną maturę. Zaraz potem rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w WSD OO. Franciszkanów w Łodzi, a następ­nie w Krakowie. Ukoronowaniem tego okresu było złożenie profesji wieczystej 8 grudnia 1962 r., potem zaś przyjęcie święceń kapłańskich 4 lipca 1964 r. Jeszcze w tym samym roku przełożeni skierowali o. Zielińskiego na studia filo­zoficzne na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL, uwieńczone w 1967 r. tytułem magistra filozofii na podstawie pracy Kwestie wstępne do „Disputata in veterem artem ” według Benedykta Hesse. Wydanie tekstu na podstawie rękopisów BJ 2037, 2043, 2455, pisanej pod kierunkiem ks. prof. Maria­na Kurdziałka. W latach 1968-1969 o. Zieliński rozpoczął studia doktoranckie na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, które jednak zmuszony był przerwać z powodu choroby nowotworowej. Po powrocie do kraju rozpo­czął pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1971-1977 był członkiem zespołu merytoryczno-leksykograficznego Encyklopedii Katolickiej i to właśnie on opracowywał merytorycznie wszystkie hasła z dziedziny filo­zofii zawarte w tomach II, III i IV. Ten okres, jak sam wielokrotnie podkreślał, był niezwykle ważny dla jego intelektualnej formacji. Wykształcił w nim sub­telny zmysł analityczny, tak przydatny w analizie tekstów źródłowych, a zara­zem wyrobił skłonność do rzetelnej, dobrze ugruntowanej syntezy oraz ufor­mował język jego naukowego pisarstwa: precyzyjny, a zarazem prosty, pozba­wiony nadmiaru terminów technicznych czy obcojęzycznych wtrętów.

W tym samym czasie o. Zieliński był również zatrudniony na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL na stanowisku asystenta w Katedrze Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej, kierowanej przez ks. prof. M. Kur- działka, który był jednym z jego mistrzów. W 1976 r. o. Zieliński uzyskał tytuł naukowy doktora na podstawie rozprawy Nieskończoność Bytu Bożego w filozofii Jana Dunsa Szkota. Rozprawa ta została wydana drukiem przez Redakcję Wydawnictw KUL w 1980 r. Lata 1977-1989 to czas, w którym dr Edward Iwo Zieliński jako adiunkt zatrudniony w Katedrze Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej prowadził ćwiczenia i proseminarium z histo­rii filozofii. 11 maja 1988 r. Rada Wydziału Filozofii KUL nadała mu stopnień naukowy doktora habilitowanego na podstawie monografii Jedno­znaczność transcendentalna w metafizyce Jana Dunsa Szkota (Lublin 1988). Tytuł został zatwierdzony w styczniu 1989 r. i od czerwca tegoż roku dr hab. Edward Iwo Zieliński rozpoczął pracę na stanowisku docenta. W 1990 r. zo­stał kierownikiem Katedry Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej, w której od 1992 r. pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W latach 1990-1993 był również kierownikiem Sekcji Filozofii Teoretycznej na Wydziale Filozofii KUL. Tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych o. Edward Iwo Zieliński uzyskał 2 września 2004 r. i od 23 czerwca 2006 r. został zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego na Wydziale Filo­zofii KUL. 1 września 2008 r. przekazał Agnieszce Kijewskiej kierowanie Katedrą Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej w Instytucie Filo­zofii, a sam podjął nowe wyzwania jako kierownik Katedry Wiedzy o Kul­turze Średniowiecznej w Instytucie Kulturoznawstwa na Wydziale Filozofii KUL. Ojciec Profesor prowadził także wykłady w Lewoczy na Słowacji, we Lwowie oraz w Paryżu. Nie zapominał również o intelektualnej formacji młodych franciszkanów: w latach 1978-2002 był wykładowcą WSD OO. Franciszkanów w Łodzi-Łagiewnikach. Pod jego kierunkiem na Wydziale Filozofii KUL i w WSD OO. Franciszkanów powstało w sumie ponad 70 prac magisterskich. Był promotorem 9 rozpraw doktorskich (ks. dr J. Jędra- szek, o. dr G. Salamon, dr R. Majeran, dr M. Koszkało, dr M. Osmański, dr M. Podbielski, dr M. Komsta, dr A. Palusińska, ks. dr V. Littva), recen­zentem w wielu przewodach doktorskich, habilitacyjnych oraz recenzentem wydawniczym. Był również wykładowcą Instytutu Franciszkańskiego w Kra­kowie: w latach 2000-2001 wykładał tam średniowieczną filozofię francisz­kańską, a w latach 2007-2008 przybliżał filozofię bł. Jana Dunsa Szkota.

W latach 1989-1996, przez dwie kadencje, Ojciec Profesor był kustoszem kapitulnym Prowincji św. Maksymiliana Braci Mniejszych Konwentualnych. Ta funkcja wiązała się z licznymi podróżami, mającymi na celu wizytację różnych franciszkańskich wspólnot. Fascynująco umiał opowiadać o tych często bardzo dalekich wyprawach, tak że niemal można było zobaczyć śniegi Kilimandżaro.

Ojciec Profesor cieszył się wielkim autorytetem naukowym przede wszyst­kim jako znakomity mediewista, wybitny znawca myśli Jana Dunsa Szkota. Był on członkiem wielu towarzystw naukowych (Towarzystwo Naukowe KUL, Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, Societas Internationalis Scotistica) oraz rozwijał intensywne międzynarodowe kontakty naukowe.

W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku o. Zieliński nawiązał kontakt z wybitnym historykiem filozofii starożytnej, prof. Giovannim Reale z Katolickiego Uniwersytetu Sacro Cuore w Mediolanie. Giovanni Reale jest wybitnym znawcą filozofii platońskiej, zwolennikiem tzw. nowego paradyg­matu interpretacji jego nauczania. Nowa interpretacja Platona została sfor­mułowana w latach sześćdziesiątych XX wieku przez grupę uczonych z Tybingi (H. Krämer, K. Geiser, Th. Szlezak). Jej zwolennicy uważają, że pełny obraz myśli Platona powinien uwzględniać nie tylko jego twórczość pisaną (dialogi i listy), ale także nauczanie ustne, o którym zaświadczają uczniowie Platona (m.in. Arystoteles). Aby rozpropagować ten nowy para­dygmat w środowisku polskich uczonych, o. Zieliński na przełomie listopada i grudnia 1992 r. zorganizował na KUL-u międzynarodowe sympozjum nau­kowe poświęcone nowej interpretacji myśli Platona, z profesorem Reale jako jednym z głównych uczestników. Materiały z tego sympozjum ukazały się w 1993 r. nakładem Redakcji Wydawnictw KUL pod redakcją Edwarda Zie­lińskiego i Agnieszki Kijewskiej (Platon – nowa interpretacja. Materiały z sympozjum KUL 30 listopada – 2 grudnia 1992 r., Lublin 1993).

W tym czasie o. Zieliński rozpoczął również tłumaczenie monumental­nego, pięciotomowego dzieła Giovanniego Reale Storia della filosofia antica – Historia filozofii starożytnej. Polskie tłumaczenie ukazywało się sukce­sywnie w Wydawnictwie KUL w latach 1993-2002[1]. Przygotowane przez o. Zielińskiego tłumaczenie pierwszego tomu otrzymało nagrodę Stowarzy­szenia Tłumaczy Polskich, a za tłumaczenie całości został on uhonorowany nagrodą Stowarzyszenia Wydawców Katolickich „Feniks 2003″.

Zacieśniły się wówczas kontakty naukowe między Lublinem a Medio­lanem. Ojciec Profesor brał udział w przedsięwzięciach naukowych, którym patronował Giovanni Reale[2], propagował na polskim gruncie jego dokona­nia[3], a w 2001 r. przygotował Laudację, uzasadniającą nadanie Giovanniemu Reale doktoratu honoris causa przez Senat Akademicki KUL[4]. Wyczuwając znakomicie potrzeby dydaktyczne, Ojciec Profesor przekonał Giovanniego Reale do napisania jednotomowego skrótu jego Historii filozofii starożytnej – podręcznik ten w polskim przekładzie o. Zielińskiego ukazał się w 2003 r. (Myśl starożytna, Lublin 2003).

Innym ważnym obszarem zainteresowań Ojca Profesora była średnio­wieczna tradycja augustyńska, reprezentowana przez św. Anzelma z Canter­bury, zwanego alter Augustinus. Podkreślał, że św. Anzelm słusznie bywa nazywany „ojcem scholastyki”, gdyż w jego myśli w sposób paradygma- tyczny dokonało się połączenie rozumu i wiary. Ludzki rozum, który podej­muje trud zrozumienia wiary (fides quaerens intellectum), zatrzymuje się na progu tajemnicy wiary, w ten sposób uznając swoje własne ograniczenia. Akt wiary jest bowiem aktem, który wykracza poza granice działania rozu­mu, a nie aktem, który sprzeciwia się rozumowi. Ojciec Profesor przekony­wał, że Anzelm miał „niemal nieograniczone zaufanie co do możliwości rozumu w zgłębianiu wiary”, choć jednocześnie nie uważał, „że rozum jest w stanie do końca przeniknąć prawdy, które przyjmuje wiarą”[5].

Anzelmiańskie fascynacje Ojca Profesora zaowocowały dokonaniami „służebnymi”, których autor nie figurował na okładkach książek i plakatach. Była to weryfikacja przekładu Anzelmiańskiego Monologionu i Proslogionu, przygotowanego przez Tadeusza Włodarczyka, który o. Zieliński zaopatrzył ponadto przypisami i wstępem, organizacja w 1996 r. na KUL-u między­narodowej konferencji pt. St. Anselm – Bishop and Thinker oraz przygoto­wanie do druku materiałów z tego sympozjum[6], czy wreszcie przekład książki Colomana Violi o św. Anzelmie[7]. Edward Iwo Zieliński był znako­mitym tłumaczem, który potrafił w swojej pracy połączyć wierność tłuma­czonemu tekstowi z pięknem języka polskiego. We Wstępie do Anzelmo- wego Monologionu i Proslogionu pisał: „Wymienione teksty starano się przetłumaczyć możliwie jak najdosłowniej, unikając upiększania i parafrazo­wania łacińskich sformułowań. Anzelm posługiwał się językiem, który mówił wprost o rzeczach”[8].

Ojciec Profesor był jednak niezrównanym znawcą dojrzałej scholastyki i filozofów należących do szkoły franciszkańskiej. Także i na tym polu umiał on połączyć swoją rozległą wiedzę ze sprawnością biegłego tłumacza. Sądzę, że przełomowe znaczenie dla polskich studiów mediewistycznych ma przygotowany przez o. Zielińskiego przekład dzieła Fernanda Van Steenber- ghena Filozofia w wieku XIII (Lublin 2005). W swojej praktyce dydaktycz­nej i pisarskiej o. Zieliński przyjmował i propagował zarysowany przez Van Steenberghena obraz nurtów doktrynalnych XIII wieku. Zgodnie z tą wizją pierwsza połowa wieku XIII była zdominowana przez arystotelizm eklek­tyczny, zwany też awicennizującym albo neoplatonizującym, a dopiero w drugiej połowie wieku XIII ukształtował się arystotelizm umiarkowany (ortodoksyjny), radykalny (heterodoksalny) oraz filozoficzna szkoła augu- styńska. Spośród czołowych przedstawicieli arystotelizmu eklektycznego o. Zieliński wiele uwagi poświęcił filozofii św. Bonawentury. Przetłumaczył na język polski wiele ważnych opracowań poświęconych filozofii Doktora Serafickiego[9], poświęcił mu szereg artykułów[10], a ostatnim opublikowanym jego przekładem było tłumaczenie dzieła Josepha Ratzingera Bonawentury teologia historii (Lublin 2010).

Jednakże o. Zieliński był niewątpliwie jednym z najwybitniejszych pol­skich znawców myśli Jana Dunsa Szkota. To właśnie na analizie filozofii Doktora Subtelnego skupił się w swoich dwóch monografiach: Nieskoń­czoność bytu Bożego w filozofii Jana Dunsa Szota (Lublin 1980) oraz Jedno­znaczność transcendentalna w metafizyce Jana Dunsa Szkota (Lublin 1988). Prezentując system Szkota, Ojciec Profesor starał się umieścić go w okreś­lonym kontekście historycznym, jaki stanowił kryzys doktrynalny spowodo­wany potępieniami z 1277 r., dlatego tak pisał o Szkotowej postawie:

Po potępieniach z 1277 roku górę zdawał się brać augustynizm. Jednak nie mógł on już przymykać oczu i nie dostrzegać rzeczywistej wartości myśli Stagiryty. I to właśnie w nurcie augustyńskim dokonywały się największe zmiany pod koniec XIII wieku. Na dzieło Jana Dunsa Szkota trzeba patrzeć jako na próbę konstruk­tywnego wyjścia poza konflikt augustynizmu z arystotelizmem, próbę stworzenia syntezy, która byłaby w stanie objąć wszystkie wartościowe elementy tkwiące w obydwu dobrze poznanych kierunkach, próbę, która polegała nie na kompromi­sowym i eklektycznym łączeniu elementów zaczerpniętych z obydwu nurtów, ale na krytycznym przemyśleniu całego zrębu doktryny[11].

To rozumiejące spojrzenie na filozofię Dunsa Szkota spowodowało, że o. Zieliński wytrwale korygował nieporozumienia, które narosły wokół róż­nych elementów składowych systemu Doktora Subtelnego. Podkreślał, że sformułowana przez Szkota doktryna jednoznaczności pojęcia bytu miała zapewnić możliwość naturalnego poznania Boga tak, aby z jednej strony nie przyjmować augustyńskiej teorii iluminacji, a z drugiej nie narazić się na zarzut panteizmu. Ojciec Profesor uważał, że Szkotowe nauczanie o jedno­znaczności pojęcia bytu nie przeciwstawia się nauce o analogii pojęcia bytu, ale może stanowić jej mocną podstawę. Szczególnie wiele uwagi Ojciec Profesor poświęcił analizie Szkotowego dowodu na istnienie Boga, któremu była poświęcona jego praca doktorska oraz wstęp i komentarze do przygoto­wanego przez Tadeusza Włodarczyka polskiego przekładu Szkotowego Traktatu o Pierwszej Zasadzie (Warszawa 1988 – w ramach PWN-owskiej serii „Biblioteka Klasyków Filozofii”). Szkotowa argumentacja za istnie­niem Boga była niezwykle rozbudowana i miała czynić zadość wymaga­niom, jakie Arystoteles stawiał przed nauką. To właśnie te wysokie stan­dardy naukowości sprawiły, że niektóre prawdy wiary Szkot uznał za racjo­nalnie niedowodliwe, co niejednokrotnie uznawano za wyraz jego fideizmu. Ojciec Profesor wyjaśniał:

Postawione przez Arystotelesa i zaakceptowane przez Szkota ostre kryterium ściśle naukowego dowodu rzeczywiście sprawiło, że Szkot nie uznał za dowodliwe rozumowo niektórych prawd, które wcześniejsi myśliciele za takie uważali. Do takich niedowodliwych w sposób czysto racjonalny prawd zaliczył na przykład prawdę o teologicznie rozumianej wszechmocy Boga (…) czy prawdę o nie­śmiertelności duszy ludzkiej. Nie twierdził bynajmniej, że rozum ich w ogóle nie może poznać. Sądził tylko, że nie ma na to dowodów apodyktycznych .

Ojciec Profesor przy różnych okazjach prezentował, wyjaśniał i promował myśl Dunsa Szkota. Zapewne ta szerokość i głębia jego analiz sprawiła, że udało mu się zachęcić do studiowania Szkotowych pism grono uczniów, którzy prowadzą teraz samodzielne badania nad filozofią Doktora Subtel­nego, jak dr Martyna Koszkało, o. dr Witold Salamon czy dr Roman Maje- ran. Zwieńczeniem aktywności o. Zielińskiego na polu studiów szkotystycz- nych było zorganizowanie w 2008 r. na KUL-u wielkiego międzynarodo­wego sympozjum 700-lecie śmierci bł. Jana Dunsa Szkota. Wraz z Roma­nem Majeranem przygotował do druku materiały z tego spotkania.

Ojciec Profesor zawsze zachowywał we wdzięcznej pamięci swoich mis­trzów i kolegów. Pisał wspomnienie o ks. prof. Marianie Kurdziałku, prof. Stefanie Swieżawskim czy prof. Janie Czerkawskim[12]. Jestem przekonana, że wszyscy, którzy mieli okazję zetknąć się z postacią o. Zielińskiego, będą go wspominać z taką wdzięcznością, z jaką on sam pisał o swoich mistrzach i przyjaciołach.

Aleje, długie aleje, wysadzane drzewami starannie przyciętymi jak w parku angiel­skim. Czasem przechodzi tędy Anioł. Włosy starannie utrefione, skrzydła szumiące łaciną. Ma w ręku zgrabny przyrząd zwany sylogizmem. Idzie szybko, nie poru­szając powietrza i piasku. Mija w milczeniu kamienne symbole cnót, czyste jako­ści, idee przedmiotów i wiele innych rzeczy zupełnie niewyobrażalnych. Nie znika nigdy z oczu, bowiem nie ma tu perspektyw. Orkiestry i chóry milczą, ale muzyka jest obecna. Jest pusto. Teologowie mówią przestronnie. To też ma być dowód.

(Zbigniew Herbert, Raj teologów, z tomu Hermes, pies i gwiazda).

Prof. dr hab. Edward Iwo Zieliński OFMConv zmarł nagle 20 lipca 2010 r. w Gdańsku. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 24 lipca 2010 r. w Gnieźnie na cmentarzu św. Krzyża.

 

 

[1] Por. G. Reale, Historia filozofii starożytnej, t. I: Od początków do Sokratesa, Lublin 1993; t. II: Platon i Arystoteles, Lublin 1996; t. III: Systemy epoki hellenistycznej, Lublin 1999; t. IV: Szkoły epoki Cesarstwa, Lublin 1999; t. V: Słownik, indeksy, bibliografia, Lublin 2002.

[2] Por. E. Zieliński, Aristotele e Aristotelismo all’universita Cattolica polacca di Lublino, w: Aristotele. Perche la metafisica. Studi su alcuni concetti-chiave della „filosofia prima” aristo- telica e sulla storia dei loro influssi, a cura di A. Bausola e di G. Reale, Milano 1994, s. 507-525.

[3] Por. E. Zieliński, Giovanniego Reale spojrzenie na rozwój myśli filozoficznej starożyt­ności, „Summarium” 30-31 (2001-2002), s. 87-99; przekład: G. Reale, Trzy paradygmaty meta­fizyki stworzone przez myśl grecką i chrześcijańską, „Ethos” 15 (2002), nr 3-4 (59-60), s. 20-29.

[4] Por. E. Zieliński, Giovanni Reale, Doktor Honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 2001, s. 5-12.

[5]  E.I. Zieliński, Wstęp, w: Anzelm z Canterbury, Monologion. Proslogion, tł. T. Włodarczyk, Warszawa 1992, s. XIV-XV.

[6] Saint Anselm Bishop and Thinker. Papers Read at a Conference Held in the Catholic University of Lublin on 24-26 September 1996, ed. by R. Majeran, E.I. Zieliński, Lublin 1999.

[7] C.E. Viol a, Anzelm z Aosty. Wiara i szukanie zrozumienia, Lublin 2009.

[8] Zieliński, Wstęp, w: Anzelm z Canterbury, Monologion. Proslogion, s. XXI.

[9] Por. L. Vethey, Filozofia chrześcijańska św. Bonawentury, w: Z filozofii św. Augustyna i św. Bonawentury, Warszawa 1980, s. 255-390.

[10] Por. E.I. Zieliński, Dwie współczesne koncepcje filozofii św. Bonawentury, „Roczniki Filozoficzne” 22 (1974), z. 1, s. 13-38; tenż e, Die Jubiläumsfestlichkeiten zu Ehren St. Bona­venturas in Kraków 18.-24. November 1974, „Franziskanische Studien” 57 (1975), s. 284-286; tenż e, Interpretacje filozofii św. Bonawentury, w: Św. Bonawentura. Życie i myśl, Niepoka- lanów-Warszawa 1976, s. 7-96; tenż e, Bonawenturiańskie kalendarium, w: Św. Bonawentura. Życie i myśl, Niepokalanów-Warszawa 1976, s. 31-38.

[11] E.I. Zieliński, Glosa do obrazu filozofii Jana Dunsa Szkota zarysowanego w „Historii filozofii” Władysława Tatarkiewicza, w: Studia z filozoficznej tradycji chrześcijaństwa, red. M. Manikowski, Wrocław 1998, s. 184.

[12] Por. E. Zieliński, Współtwórca polskiej mediewistyki [o ks. prof. Marianie Kurdziałku], „Roczniki Filozoficzne” 37(1989-1990), z. 1, s. 5-26; ten ż e, Mistrz i Nauczyciel [o prof. Stefa­nie Swieżawskim], „Kwartalnik Filozoficzny” 25(1997), z. 1, s. 110-112; ten ż e, Od nauki do mądrości. Krótka refleksja nad dziełem ks. prof. Mariana Kurdziałka, „Studia Podlaskie” 13 (1998), nr 2 (12), s. 139-146 (wyszło drukiem w 2000 r.).

 

 

Edward Iwo Zieliński

Boży Rzemieślnik – Edward Iwo Zieliński OFMConv (1939-2010)

Edward Iwo Zieliński

Jeden z dawnych mistrzów. Biogram Naukowy Prof. Edwarda I. Zielińskiego OFMConv

Bibliografia prac O. Prof. Edwarda I. Zielińskiego OFMConv